Cz. 3/4

Kiedy poznaliśmy już teorię oraz podstawy komunikacji, możemy przejść do bardziej złożonych algorytmów postępowania, a mianowicie interwencji w 8 krokach oraz interwencji „Hardstyle”.

Interwencja Verbal Judo w 8 krokach

1. Przywitaj się (Dzień dobry, dobry wieczór itd.)
2. Przedstaw się, podaj stopień, imię i nazwisko, swoją jednostkę
   • Przedstawiając się pokazujemy swoją pewność siebie, „jestem Jan Kowalski, nie wstydzę się tego, nie boję się Ciebie i mówię to żebyś mnie sobie zapamiętał” podanie swojej jednostki, mimo że nie wymagane przepisami również ma swój cel, to pokazuje, że nie jesteśmy sami a stoi za nami cała komenda, „Ty jesteś sam, ilu masz kolegów, którzy narażą się dla Ciebie? Dwóch? Za mną stoi setka ludzi.”
3. Podaj powód interwencji.
4. Spytaj, czy jest jakiś powód zachowania adwersarz.
   • Robimy krótką pauzę, w 80 % interwencji usłyszymy ciszę, ponieważ oponent nie zdąży wymyślić swojego usprawiedliwienia
5. Spytaj „W takim razie, czy mogę prosić o dowód osobisty?”, „Czy mogę prosić o prawo jazdy?”, „Czy mogę poznać Pana imię, nazwisko i datę urodzenia?” 
   • Wypowiedzenie całości 5 punktów zajmuje około 10 sekund, ten czas przeznaczamy na ocenę osoby pod kątem „elektryczności” oraz szukamy niebezpiecznych przedmiotów w bezpośrednim otoczeniu osoby, np. pomieszczeniu czy samochodzie. Używamy pytającego tonu wypowiedzi. Pamiętaj: dorośli ludzie nie lubią, kiedy im rozkazujemy.
   • Dokument trzymamy w ręce niedominującej, jeżeli jest taka możliwość to przekazujemy dokument policjantowi asekurującemu, który stoi dalej i może zająć się sprawdzeniem czy zapisaniem danych. Jeżeli, ktoś chce podjąć atak albo ucieczkę a nie zrobił tego już na sam widok policjantów to zrobi to właśnie w tym momencie. Ponieważ policjant, prowadzący interwencje stoi najbliżej i ma ciągły kontakt z osobą to jego zmysły nie mogą być skupione na pisaniu w notatniku ani na czytaniu wyniku sprawdzenia. Dobrze jest mieć własne ustalone hasła z partnerem albo nawet na poziomie swojego plutonu, tak aby uczestnik interwencji nie był ich w stanie zrozumieć.    

Jeżeli wiemy, że kogoś będziemy zatrzymywać to należy to powiedzieć na etapie podawania powodu interwencji. Na tym również etapie możemy wydawać komuś polecenia, ale powinny one mieć formę pytająca: „Dla Pańskiego i mojego bezpieczeństwa, czy może Pan odwrócić się i dać ręce do tyłu?” „Dla Pańskiego i mojego bezpieczeństwa, czy może Pan pozostać w samochodzie?” Taki trick związany z art. 65a KW – osoba musi uniemożliwić lub istotnie utrudnić wykonanie czynności służbowych. Jeżeli ostrzeżemy ją o tym, że to o co prosimy ma związek z jej oraz naszym bezpieczeństwem to czy niewykonanie tego polecenia nie będzie co najmniej istotnie utrudniało czynności? W końcu najważniejsze jest bezpieczeństwo nas i uczestników interwencji i nie można jej przeprowadzić, kiedy to bezpieczeństwo nie jest zapewnione.  

6. Rozpytanie – pytamy o dodatkowe interesujące nas informacje – imię ojca, matki, nazwisko rodowe matki, aktualny adres zamieszkania itp. 
7. Decyzja – na tym etapie pouczamy, wystawiamy mandat, robimy kontrolę osobistą, informujemy o sporządzeniu dokumentacji, o toku postępowania.
8. Zakończenie. W przypadku pouczenia możemy życzyć komuś miłego dnia, w innych przypadkach możemy podziękować za współpracę, przy kontroli drogowej albo jeżeli tak wynika z kontekstu możemy powiedzieć „Dziękujemy, Pana bezpieczeństwo jest dla nas najważniejsze, do widzenia”

Hardstyle

Klasyczna twarda interwencja

1. Proszę podać swoje dane

• Nie muszę podawać danych!

2. Powtarzam, ma Pan obowiązek podać dane zgodnie art. 65 kodeksu wykroczeń

• Nie ma mam takiego obowiązku!

3. Jeżeli nie poda Pan danych to zostanie Pan zatrzymany.

• No to zatrzymuj, nie masz takiego prawa!

4. Etap zastanowienia się, w głowie policjanta pojawiają się myśli: „Czy mam prawo go zatrzymać? Będę musiał pisać protokół, notatki, chodzić do sądu, będę w mediach i będę przedstawiony jako przestępca. Czy użyć środka przymusu? Ale jakiego? Znowu będzie afera, może powtórzę jeszcze kilka razy polecenie, ostrzegę o użyciu śpb i może się uda?”

• Na tym etapie policjanci zastają ranni albo zabici, na tym etapie pojawia się najwięcej wydarzeń nadzwyczajnych, zostają zaatakowani albo ktoś podejmuje ucieczkę, na tym etapie rozpoczynają się wszystkie nagrania, z których wynika, że jesteśmy bandytami w mundurze.

5. Użycie środka przymusu.

Dla swojego bezpieczeństwa zapomnij o takim rozumieniu twardej interwencji

Dlatego jeżeli napotkamy na opór w którymś z 8 kroków taktyki interwencji, a w szczególności w punktach 1-5 to należy zmienić taktykę i przejść do taktyki „Hardstyle”. 

Algorytm interwencji „Hardstyle”

1. Powtórz pytanie/polecenie

• Pamiętamy, wszystkie nasze polecenia musimy wydawać w formie pytającej np. „Czy może Pan”.
• Używamy pytającego tonu głosu, osoba ma nasze pytanie odbierać jako pytanie a nie jako rozkaz – ton głosu to 33% – 40% skutecznego komunikatu, słowa to tylko 7% – 10%.

2. Podaj kontekst interwencji
   • Jeszcze raz przedstaw, dlaczego podejmujesz interwencję, możesz podać podstawy prawne, wytłumacz, dlaczego prosisz o wykonanie takiego polecenia.
   • Stój wyprostowany, staraj się mówić pewnym siebie tonem głosu i mówić profesjonalnie. Autorytet wynika głównie z mowy ciała i tonu głosu.
3. Przedstaw opcje rozwiązania sytuacji
   • Zacznij od przedstawienia pozytywnych opcji zakończenia interwencji.
   • Następnie przedstaw negatywne zakończenia, ostrzeż o użyciu środków przymusu.
   • Mów obrazami tak aby łatwiej trafić do wyobraźni, szczególnie gdy ktoś jest nietrzeźwy.
   • „Proszę Pana, możemy szybko zakończyć tą interwencję i wróci Pan do swoich codziennych zajęć. Czy nie wolałby Pan wrócić do swojego domu, do swojej żony? Ma Pan dzieci? Na pewno właśnie czekają na Pana. Wystarczy tylko, że zrobi Pan to o co Pana proszę, jeżeli nie to użyję środków przymusu, potem sprawa trafi do sądu, sąd kosztuje, będzie Pan pewnie wynajmował obrońcę, to też kosztuje, straci Pan mnóstwo pieniędzy i swój cenny czas, po co Panu kłopoty? To jak, czy może Pan zrobić to o co Proszę?”
   • Ostrzeżenie o użyciu środków przymusu zostało celowo wplecione w całą wypowiedź, ostrzegamy, bo wymaga od nas tego prawo, ale kiedy przejdziemy do faktycznego użycia ŚPB to chcemy, żeby oponent był zaskoczony, dlatego ostrzeżenie jest rozmyte podaniem innych konsekwencji niestosowania się do poleceń. 
4. Zapytaj „Czy jest coś co mogę zrobić…”
   • Jeżeli ktoś mimo przedstawienia opcji i ostrzeżenia o użyciu środków przymusu dalej stawia opór to jest przygotowany nawet podświadomie, że użyjemy ŚPB i właśnie tego oczekuje, dlatego należy go zaskoczyć.
   • „Czy jest coś co mogę zrobić albo co mogę powiedzieć, żeby wykonał Pan polecenie, o które proszę? „
   • Używamy najbardziej miłego i życzliwego tonu głosu jaki umiemy.
   • Nikt nie spodziewa się takiego pytania, to pytanie spowoduje chwilowe zwarcie styków albo nie usłyszymy nic albo usłyszymy znowu opór, ale uzyskaliśmy efekt zaskoczenia przed użyciem ŚPB. 
   • Zamiast kolejności Ostrzeżenie > użycie ŚPB stosujemy kolejności Ostrzeżenie > odwrócenie uwagi > użycie ŚPB
   • Jeżeli czekamy na wsparcie albo z innego powodu nie chcemy użyć środków przymusu to wracamy do pkt. 2 i po kolei przez pkt. 3 wracamy znowu do pkt. 4.
5. Użycie środków przymusu
   • Środków przymusu używamy stanowczo i szybko, użycie środki przymusu jest źle odbierane i dlatego musimy zmaksymalizować ich skuteczność, jeżeli używamy pałki to mamy uderzyć raz, ale z całej siły, jeżeli używamy gazu to strumień kierujemy prosto w oczy a nie nad głowę, jeżeli używamy dźwigni albo duszenia to musimy zapiąć do końca. Kajdanki zakładamy po uzyskaniu pełnej kontroli nad osobą. 
   • jeżeli zakładamy rękawiczki taktyczne to albo przed interwencją, albo na etapie przedstawiania negatywnych opcji zakończenia interwencji. Nie bezpośrednio przed samym użyciem ŚPB. 
   • Bezpośrednio w chwili używania ŚPB polecenia wydajemy w klasycznej krótkiej, zwięzłej formie. Kiedy już kogoś obezwładnimy i jest bezpiecznie to ponownie możemy wydawać polecenia w formie pytającej.

Stosując Verbal Judo, nie możemy zapominać o naszym bezpieczeństwie, wszystko co robimy na ulicy ma jeden cel: pozwolić nam bezpiecznie wrócić do domu. Jeżeli jesteśmy dla kogoś uprzejmi to nie dlatego, że chcemy, żeby nas polubił, ale dlatego, żeby deeskalować napięcie i kontrolować sytuację. FBI bardzo dokładnie analizuje każdy przypadek zamordowanego policjanta w USA, niestety najczęstszy portret psychologiczny ofiar prezentuje się następująco „Większość poległych policjantów była przyjazna, opisywani przez kolegów jako wyluzowani. Mieli tendencje do rzadszego używania siły i środków przymusu, niż pozostali i nie zawsze postępowali według procedur [taktycznych] departamentu”